برعکس بیشتر دخترها که بابایی‌اند، رابطه‌اش با بابا آنقدرها صمیمی نبود. نه به سیاست علاقه داشت و نه برایش مهم بود که در جاهای دیگر دنیا چه اتفاقی می‌افتد. به میان‌سالی نزدیک شده بود و تا این لحظه سرگرم تجارت و خرید‌وفروش بود.

به یکباره زندگی‌اش عوض شد. در عرض دو سال پدر، مادر، خواهر و شوهر خواهر او از دنیا رفتند. این اتفاق‌ها زندگی او را دچار تغییر و تحول کرد. به سراغ دست‌نوشته‌های پدرش رفت. یادداشت‌ها تصویری جدید از پدر را در ذهن ونیسا ایجاد کرد. تازه داشت اندیشه‌های این دیپلمات کهنه‌کار انگلیسی را می‌شناخت. این دست‌نوشته‌ها، الهام‌بخش زندگی جدیدی برای ونیسا شد و او تصمیم گرفت پاجای‌پای پدر بگذارد.

به مصر رفت؛ جایی که سال‌های کودکی‌اش را همراه با پدر در آنجا سپری کرده بود. به ساختمان سفارت‌خانه‌ای رفت که در آنجا بزرگ شده بود. مدتی در مصر ماند. کم‌کم به علاقۀ پدرش به فلسطین آگاه ‌شد. اینکه پدر به فلسطین علاقه بسیار داشته و مخالف سیاست‌های انگلیس درباره موضوع فلسطین بوده. او باید این راه را ادامه می‌داد.

ادامه »

مادرم یک خانم بسیار فهمیده، باسواد، کتابخوان، دارای ذوق شعری و هنری، حافظ شناس - البته حافظ شناس که میگویم، نه به معنای علمی و اینها، به معنای مأنوس بودن با دیوان حافظ - و با قرآن کاملاً آشنا بود و صدای خوشی هم داشت.

ما وقتی بچه بودیم، همه مینشستیم و مادرم قرآن میخواند؛ خیلی هم قرآن را شیرین و قشنگ میخواند. ما بچه‌ها دورش جمع میشدیم و برایمان به مناسبت، آیه‌هایی را که در مورد زندگی پیامبران است، میگفت. من خودم اوّلین بار، زندگی حضرت موسی، زندگی حضرت ابراهیم و بعضی پیامبران دیگر را از مادرم - به این مناسبت - شنیدم. قرآن که میخواند، به آیاتی که نام پیامبران در آن است میرسید، بنا میکرد به شرح دادن.

بعضی از شعرهای حافظ که هنوز - بعد از سنین نزدیکِ شصت سالگی - یادم است، از شعرهایی است که آن وقت از مادرم شنیدم. از جمله، این دو بیت یادم است:

سحر چون خسرو خاور عَلَم در کوهساران زد
به دست مرحمت یارم در امّیدواران زد

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند
گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

غرض؛ خانمی بود خیلی مهربان، خیلی فهمیده و فرزندانش را هم - البته مثل همه #مادران - دوست میداشت و رعایت آنها را میکرد. ۱۳۷۶/۱۱/۱۴

خـــــداوند مے فرماید :
هرچه دیدے هیچے مگو !

من هم هرچه دیدم هیچے نمیگم …

یعنے تو در مصائب صبور باش و چیزے نگو،
منم در خطاهایت چیزے نمیگم !

هرچه درد را آشکارتر کنے، دوا دیرتر پیدا میشود…
اگر با ادب بودے و چیزے نگفتے راه را نشانت میدهد …

باید زبانت را کنترل کنے ولو اینکه به تو سخت بگذرد ؛ چون با بیانش مشکلاتت رو چند برابر میکنے !

صـــــبور باش راه باز مے شود …

” حـــــاج اسماعیـــــل دولابـــــے “

از جمله‌ی کارهایی که خیلی خوب است در کشور ما که بحمدالله در این جلسه هم آثارش دیده شد و قبلاً هم دیده شد و من خیلی از این راضی هستم، واکنش سریعی است که شعرای جوان ما به حوادث نشان میدهند، این خیلی با ارزش است، این خیلی خوب است. مبادا کسی خیال کند که این چیز منفی است؛ نه، این بسیار مثبت است. ما در طول تاریخ و در زمان معاصرِ نزدیک به خودمان هم داشتیم مواردی را که همین واکنشهای سریع بهترین آثار را به‌وجود آورد.

در شب میلاد کریم اهل‌بیت حضرت امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) و به رسم حسنه هر سال رهبر انقلاب با جمعی از اهالی فرهنگ، شعر و ادب فارسی دیدار کردند.

در این دیدار شعر هتل کوبورگ اثر مشترک محمد مهدی سیار و میلاد عرفان پور مورد تقدیر رهبری قرار گرفت.

ایشان با اشاره به سروده مشترک میلاد عرفان پور و محمد سیار می‌فرمایند: آن شعری که شما با آقا میلاد سرودید شعر خوبی بود، آهنگ سازی خوبی هم بر آن شد.

سیار در این هنگام می‌گوید: شعر «هتل کوبورگ»؟

رهبر انقلاب در ادامه میفرمایند: شعر خوبی بود که به مسایل جهانی می‌پرداخت. اما دشمن در برابر آن موضع گرفت. بازتاب جهانی خوبی هم داشت.

ادامه »