مردي خدمت حضرت امام صادق (علیه السلام) آمد و گفت: آقا؛ اين فرقهاي كه در مذهب، مخالف ما هستند و شما را هم به امامت قبول ندارند مسلمانان خيلي خوبي هستند، نماز خوب مي خوانند، روزهي خوب مي گيرند، در رفتار و گفتارشان صادق و امين هستند، در عباداتشان خضوع و خشوع دارند و از ما بهتر عبادت مي كنند؛ حال، آيا اينها بهرهاي از عباداتشان نمي برند ؟
امام (علیه السلام) قصّهاي براي او نقل كردند و فرمودند: در بنياسرائيل خانوادهاي بودند كه روششان اين بود كه هرگاه مشكلي برايشان پيش مي آمد و حاجتي داشتند چهل شبانه روز عبادت مي كردند و رياضت مي كشيدند! سپس دعا مي كردند و دعايشان مستجاب مي شد. يكي از آنها حاجتي برايش پيش آمد و چهل شبانه روز به رياضت مشغول شد و عبادتهاي خيلي مفصّلي انجام داد و بعد دعا كرد، امّا دعايش اجابت نشد.خدمت حضرت عيسي (علیه السلام) آمد و گفت: آقا؛ مطلب اين است و شما از خدا بخواه كه دعاي ما را اجابت كند. در روايت است كه: حضرت عيسي تحصيل طهارت كرد و به نماز ايستاد و براي او دعا كرد. از جانب خدا به ايشان وحي شد كه اين شخص از غير آن دري كه من گفتهام بسوي من ميآيد و من قبولش نمي كنم! آن دري كه من معيّن كردهام و از آن در بايد رو به من بياورد، درِ نبوّت توست و او دربارهي نبوّت تو در حال شك و ترديد است و تا زماني كه چنين است، اگر آنقدر عبادت كند كه گردنش قطع شود و بدنش متلاشي گردد از او قبول نمي كنم تا اينكه اذعان به نبوّت تو بنمايد. حضرت عيسي (علیه السلام) رو به او كرد و فرمود: دربارهي نبوّت من شك داري؟! او سر به پايين افكند و گفت: بله، يا روح الله؛ شك داشتم ولي حالا كه از سرّ ضمير من خبردار شدي، توبه كردم و به نبوّت تو اقرار نمودم. از خدا بخواه كه توبهام را بپذيرد و مرا به خودش راه دهد.
سپس امام صادق (علیه السلام) فرمود:(وَ كَذلِكَ نَحْنُ أهْلَ الْبَيْتِ)؛ «ما خاندان پيامبر نيز چنين هستيم».(لا يَقْبَلُ اللهُ عَمَلَ عَبْدٍ وَ هُوَ يَشُكُّ فِينا)؛«كسي كه دربارهي ما شكّ و ترديد داشته باشد خدا عملش را نمي پذيرد».چنانچه عرض شد دوستي شان وقتي صحيح است كه با تبرّي از دشمنانشان توأم باشد،اگرنه ادّعاي كذب است.حال، اميدواريم ما را بپذيرند، چون اين احساس را در قلب خود داريم كه تولّيشان با تبرّي از دشمنانشان توأم است و آن بزرگواران را نيز به صفت احسان و كرم شناختهايم و در زيارتشان مي گوييم:(عادَتُكُمُ اْلاِحْسانُ وَ سَجِيَّتُكُمُ الْكَرَمُ).
برگرفته از فرمایشات حضرت آیت الله سید محمد ضیاءآبادی
