راه حلّي كه قرآن ارائه مي ‌دهد يكي «مراقبت از خود»، و ديگري «ياد خدا» است؛

انسان بايد اوّلاً مواظب جلسات، خواندنيها، شنيدنيها، خوردنيها وپوشيدنيهاي خود باشد؛

مواظب باشد چه سخني را مي‌شنود و چه مي‏گويد،

دقّت كند كه در كنار سفره غذاي حلال مي‏نشيند يا حرام؟

لباسي را كه بر تن مي‏كند بايد گذشته از حلال بودن، لباس شهرت نباشد.

گاهي شخص لباسي مي‏پوشد تا مشهور شود و هنگامي كه از كوي و برزن مي‏گذرد لباسش جلب توجّه كند.

اين نشان مي‏دهد كه او گرفتار خود بيني است.

اگر انسان، مواظب جلسات علمي خود باشد و سخني جز براي رضاي خدا و به سود جامعه اسلامي نگويد،

به تدريج زمينه فراهم مي‏شود تا به ياد خدا دل ببندد. وقتي به ياد خدا دل بست، به آساني خاطره‏ هاي خوب در ذهنش ترسيم مي‏شود.

از اين رو قرآن كريم، ذكر خدا را براي غفلت‌زدايي و قرب به حق به ما مي‌آموزد.

از این رو قرآن كریم، ذكر خدا را براى غفلت زدایى و قرب به حق به ما مى‌آموزد.

هر یك از عبادت‌هاى معمولى، حد و نصابى دارد ولى یاد خدا در دل و نام خدا بر لب، حدى ندارد: “یا ایها الذین امنوا اذكروا الله ذكرا كثیرا.

كسى كه زیاد به یاد خدا باشد، براى وى علاقه به خدا ملكه و او در تعلق به حق و تخلق به اخلاق الهى، متخصص، مجتهد و صاحب ملكه مى‌شود.

در این صورت نه تنها در حال عبادت مى‌فهمد كه با معبود خود سخن مى‌گوید، بلكه در خارج از عبادت نیز به یاد حق است؛

آنگاه فرق او با دیگران روشن مى‌شود.

(منبع : مراحل اخلاق در قرآن صفحه ۳۴ و ۳۵)